e nerede kalmıştık ?

Aile neden önemli ? 

Coğrafya kader midir ?

İnsan doğduğu aileyi seçemiyor ama kendisinin insan olduğunu fark ettiği yaşa geldiğinde, birey olarak nasıl biri olacağına karar verebileceğini idrak ediyor. harika bir aydınlanma süreci aslında. 

benim aydınlanmam için ömrümün belki de yarı yaşına gelmiş olmam gerekliymiş. çocukluğuma inip altında ki ailesel, çevresel, fiziksel travmaları düşündükçe bu yaşa kadar iyi gelmişim diyorum. canım kendim, güçlü bir savaşçı olduğun için seninle gurur duyuyorum. 

Canım Kendim- Şimdi ne yapıcaz peki dedim kendime. 

İç ses- E Allah sağlık sıhhat verdikçe, hayallerimizi bir bir gerçekleştiricez. 

C.K-nedir bu hayaller peki ? 

İ.S- canım kendim sen bu ara çok soru sormuyor musun sence ? 

C.K- evet hayallerimi yazıp en önemlileri sıralamam ve sonrasında önünde ki engelleri kaldırmalıyım. İ.S- bak demek ki sorunun cevabını biliyor muşum. 

C.K-e engel kalkmazsa ?  

İ.S-üstünden atlarız olur biter ne dert ettin. 

C.K-e bu engeller çok yüksekse ? 

İ.S-merdiven dayarız sonrasında hooop atlarız aşağıya, Allah Kerim. 

herkese akıl verirken bir psikolog bir öğretmen edasında tavır alan ben iş kendime gelince aman Allahım tam bir ergenim evet bildiğiniz kimlik kargaşasında bir ergen. Şükürler olsun ki ergenlikte kalmış,

C.K.- Peki seni ergenlikte durduran neydi ? demesin mi ?

İ.S.-çocukluğuma inseydi oradan geri gelmek zor olacaktı, ergenlik yakın dönem oradan bir daha başlayabilirim. umarım sivilcelerim çıkmaz ya da konuşmam lise yıllarımda ki concon kızlar gibi olmaz. 

sonuç olarak nerede kalmıştık ?

Acı

Yazmak istiyorum.

Fakat yazamıyorum.

Çünkü elerim uyuşuyor, parmaklarım kitleniyor, gözlerim doluyor, burnumda bir sızı oluşuyor.

Ağlamak ne kadar yükse ağlamamak daha fazla yükmüş.

İyiyim demek en azından insanlara öyle göstermek gibi bir görevim varmışcasına sakinim.

İnsan olduğumu unutuyorum, günlük rutinimin arasında geçiyor zamanım, anlamadan.

Sevdiklerimi kaybetmek, farkına sonradan vardığım ve asla dolduramadığım boşlukları oluşturdular.

Boşluk diyorum onlara çünkü hangi kelimelerle anlatsam bilemedim.

Bütün hislerim ve bedenim havada asılı kalmış balonlar gibi öylece duruyor

"Haykırmak istiyorum, konuşamıyorum, konuşursam göz yaşlarım beni boğacak." 

Sonrasında şarkı dinliyorum, sözleriyle beni gerçekliğe bağlayan, hislerimi yüzüme vurarak anlatan

Birileri de benim gibi hissetmiş, kelimelere dökmüş, müzikle işlemiş, dinleyince anlıyorum.

Anlıyorum hislerim gitmeyecek, dinmeyecek ve asla bitmeyecek.

Etrafında oluşacak hayatımı, kontrol edebildiğim kadarını en azından, sevmeliyim

Bugün yeni hayatımın ilk günü gibi düşüncelere kapılmıyorum, yoruyor böyle düşünceler beni

Çünkü sağlıkla uyandığımız her gün hayatımızın yeni günü, ilk günden farkı sadece yaş almamız

Yani aniden ağlamakta benim, gülmekte, gülmekten ağlamak bile benim, surat asmakta benim

Hepsi benim.