Fakat yazamıyorum.
Çünkü elerim uyuşuyor, parmaklarım kitleniyor, gözlerim doluyor, burnumda bir sızı oluşuyor.
Ağlamak ne kadar yükse ağlamamak daha fazla yükmüş.
İyiyim demek en azından insanlara öyle göstermek gibi bir görevim varmışcasına sakinim.
İnsan olduğumu unutuyorum, günlük rutinimin arasında geçiyor zamanım, anlamadan.
Sevdiklerimi kaybetmek, farkına sonradan vardığım ve asla dolduramadığım boşlukları oluşturdular.
Boşluk diyorum onlara çünkü hangi kelimelerle anlatsam bilemedim.
Bütün hislerim ve bedenim havada asılı kalmış balonlar gibi öylece duruyor
"Haykırmak istiyorum, konuşamıyorum, konuşursam göz yaşlarım beni boğacak."
Sonrasında şarkı dinliyorum, sözleriyle beni gerçekliğe bağlayan, hislerimi yüzüme vurarak anlatan
Birileri de benim gibi hissetmiş, kelimelere dökmüş, müzikle işlemiş, dinleyince anlıyorum.
Anlıyorum hislerim gitmeyecek, dinmeyecek ve asla bitmeyecek.
Etrafında oluşacak hayatımı, kontrol edebildiğim kadarını en azından, sevmeliyim
Bugün yeni hayatımın ilk günü gibi düşüncelere kapılmıyorum, yoruyor böyle düşünceler beni
Çünkü sağlıkla uyandığımız her gün hayatımızın yeni günü, ilk günden farkı sadece yaş almamız
Yani aniden ağlamakta benim, gülmekte, gülmekten ağlamak bile benim, surat asmakta benim
Hepsi benim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder